Día das Letras Galegas 2011: LOIS PEREIRO (1958-1996)

foto: Vari Caramés

.

A voz máis lírica do nihilismo dos oitenta. O poeta secreto.
Un tráxico expresionismo dende a dor coporal ao compromiso xeracional.
.

Pero mellor deixemos que se presente el mesmo:
.
Lois Pereiro, DNI 14248884, nado en Monforte de Lemos o 16 de febreiro de 1958- Trinta e tres anos. Fillo de Manuel Rodrigo e Inés. Cabelos castaños-roxizos e algúns brancos. Ollos verdes ou grises, segunda a luz.
.
Extrema delgadeza, pómulos pronunciados, rostro longo e estreito. Nariz longo e lavres finos. Ollada inquedante e sombría.
.
Potencialmente perigoso, quizais só para si mesmo, e por ese motivo, tamén para o sistema. De tendencias libertarias, pero sen ideoloxía concreta ou definida. Polo de agora a súa obra é case exclusivamente poética, publicada en antoloxías ou revistas e distintas publicacións.
.
Os libros De amor e desamor I e II, unha antoloxía poética de ámbito estatal: Después de la modernidad. Poetas españoles en sus lenguas territoriales, de Julia Barella, e outros libros antolóxicos ou conmemorativos coma o de poemas premiados en tódalas edicións do Concurso de Poesía O Facho, etc?
.
A súa poesía manifesta a presencia do alento atlántico, pero sen alonxarse da Galicia interior, dentro da fonda tradición palpable nos bosques do Incio, de onde procede a súa familia, e forma parte da «patria da súa infancia».
.
Recolle as influencias asumidas e mitificadas de autores como Ezra Pound, Yeats ou Dylan Thomas.
.
Lois Pereiro define a súa loita co proceso de creación como «unha caída de si mesmo, un internamente no abismo, para logo reconstruírse, unha aprendizaxe en loita contra o insomnio».
.
«A poesía -dicía Conrad- é coñecer o Ser no fracaso».
.

.
Deixa un bico no espello
Onde arde a miña sombra pola noite
E que podrezan xuntas
A imaxe da túa ausencia,
Silueteada en roxo cos teus lavres,
E o perfil violento do meu soño
Que enxendra amor gris fume
Un odio carmesín
E na lengua e nos dentes
Sangue e semen
.
Atrocity Exhibition
“Poemas 1981-1991” (Edicións Positivas 1992)
.

.
Da súa derradeira e máis persoal colección “Poesía última de amor e enfermidade 1992-1995” (Edicións Positivas 1995):
.
Esvaise a dor e chega o soño

Agora creo que xa podería
pasear entre espíritos alleos
sen pisar os seus soños máis secretos.
Xa non sinto aquela dor inmóbil
que antes habitaba nas miñas noites,
despertando a unha das horas máis escuras
.
sendo consciente de que o día seguinte
non me traería nada moi distinto
do fracaso que me ía derretendo
co lume do inferno no que vivía.
.
.
Namorado outra vez
do amor que levo dentro
a sede enfurecida dun futuro
esgotou as miñas alternativas
levándome dereito cara ó impacto:
un proxectil conxelado no aire
a poucos metros dun corazón frío
e agardo o menor signo de calor
para abrir a súa pel e entrar no sangue
vencido pola forza do desexo
cegamente e sen medo
ó posible desastre.
.
.
Tristemente convivo coa túa ausencia
sobrevivo á distancia que nos nega
mentres bordeo a fronteira entre dous mundos
sen decidir cal deles pode darme
a calma que me esixo para amarte
sen sufrir pola túa indiferencia
a miña retirada preventiva
dunha batalla que xa sei perdida
resolto a non entrar xamais en ti
pero non á tortura de evitarte
.
Poesía fieramente humana, como o epitafio que el mesmo elixiu:
.
"Cuspídeme enriba cando pasedes
por diante do lugar onde eu repouse,
enviándome unha húmida mensaxe
de vida e de furia necesaria".